Ανασκαφικά ευρήματα και αρχαιοβοτανολογικά στοιχεία της χαλκολιθικής περιόδου (3200-2000 π.Χ.) τεκμηριώνουν τη πρώϊμη χρήση και διαχείριση της ελιάς στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο (Κρήτη, Κυκλάδες, Β.Α Αιγαίο, Κύπρος, ηπειρωτική Ελλάδα) και στη Λέσβο (Θερμή), ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, όπως και στη Θερμή, παρέχουν ενδείξεις και στοιχεία οικοτεχνικής παραγωγής ελαιολάδου, μικρής κλίμακας.
Στη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας και ιδιαίτερα κατά την ύστερη εποχή του χαλκού (1580-1050 π.Χ), η χρήση και διαχείριση της ελιάς ήταν πολύ διαδεδομένη, με συνέπεια τη σταδιακή εξημέρωση της άγριας ελιάς. Συγκέντρωση ελαιοκαλλιεργειών και εκτεταμένη παραγωγή ελαιολάδου μαρτυρείται στην Κρήτη και στην μυκηναϊκή Ελλάδα στο πλαίσιο των συνθηκών που διαμορφώνουν οι ισχυρές κεντρικές εξουσίες, για τον έλεγχο της παραγωγής και της διάθεσης κυρίως αρωματικών ελαίων.